آئین مستان

یکی نیست بین شما غیرتشو محک کنه / دستای بستمو وا کنه به من کمک کنه

من پیر مرد تحمل دویدن ندارم / قدرت ایستادن و دوباره رفتن ندارم

منو با خنجر و شمشیر جفاتون بکُشید / اما اینقدر توی کوچه های این شهر نکشید

کوچه ای که بین اون سیلی به زهرا می زدند / یاس هجده ساله ی حیدر و تنها می زدند

ظلم و بیداد شما قلب منو خون می کنه / دل خون من یاد رقیه خاتون می کنه

منو عمه ام رقیه هر دو تا مثل همیم / هر دو تامون پی ناقه ی شماها دویدیم

همونی که معجر از سر رقیه می کشید / منو با سر برهنه از خونه بیرون کشید

همونی که عمه ام رقیه رو کتک می زد / من پیرمرد و با تازیونه کتک می زد

همونی که عمه ام رقیه رو مسخره کرد / تو کوچه با خنده هاش بند دلم رو پاره کرد

منِ پیرمرد و اینقدر اذیت نکنید / اینقدر با دست بسته تو مدینه نکشید

این یه ارثه همه ی آل علی غریب باشن / حتی توی خونشون تنها و غم نصیب باشن

منم آخر از میون جمع نامردا میرم / مث عمه ام رقیه توی غربت می میرم

مسعود مهربان

وقتی که شعله ی کین در خانه ام بر افروخت

آمد به یادم آندم یاد دری که می سوخت

آنجا که مادر من از بغض و کینه می سوخت

در شعله ی غریبی یاس مدینه می سوخت

دشمن چو حمله ور شد با ضرب تازیانه

یادم ز عمه زینب آمد در آن میانه

از یاد کربلا و جور بنی امیه

از غصه های شام و از عمه ام رقیه

من خود ز غصه هایم صد بار جان سپردم

ای زهر جان تن را گیر و رها کن از غم

در بین راه لعن بنی امیه کردم

پایم چو زخم می شد یاد رقیه کردم

آسمان است و زمین دور سرش می گردد

آفتاب است و قمر خاک درش می گردد

این قد و قامتِ افتاده درخت طوبی است

این محاسن بخدا آبروی دین خداست

این حرم خانه ی زهراست مسوزانیدش

این حسینیه ی دنیاست مسوزانیدش

شعله پشت حرم فاطمه زاده نبرید

پسر فاطمه را پای پیاده نبرید

می بریدش، ببرید از وسط مردم نه

هر چه خواهید بیارید ولی هیزم نه

آی مردم بگذارید عبا بردارد

پیرمرد است و خمیده است عصا بردارد

از مسیری ببریدش که تماشا نشود

چشمی از این در و همسایه به او وا نشود

اصلًا این مرد مگر پای دویدن دارد؟

پیرمردی که خمیده است کشیدن دارد؟

بگذارید لبش یاد پیمبر بکند

وسط شعله کمی مادر مادر بکند

شعله ی تازه به چشمان غمینش نزنید

آسمان است و در این کوچه زمینش نزنید

شاید این کوچه همان کوچه ی زهرا باشد

شاید آن کوچه ی باریک همین جا باشد

شاید این کوچه همان جاست که زهرا اُفتاد

گر چه هم دست به دیوار شد اما اُفتاد

این قبیله همگی بوی پیمبر دارند

در حسینیه ی خود روضه ی مادر دارند

سه بار شمشیر کشید به روی صادق آل محمد هر بار شمشیر غلاف کرد وقتی سوال کردن علت غلاف شمشیر چیست؟ گفت: هر بار که اومد شمشیر بزنم پیغمبر دیدم با روی خشمگین به صورت من نگاه می کرد؛ اما کربلایی ها، یا رسول الله کجا بودی کربلا کار از شمشیر کشیدن هم گذشت،نا نجیب رو سینه حسین نشست.....

ای زینت دوش نبی روی زمین جای تو نیست

این خار خاشاک زمین منزل مأوای تو نیست

حضرت صادق مگر فرزند پیغمبر نبود

یا مگر ریحانه ی صدیقه ی اطهر نبود

با چه تقصیر و گنه بر خانه اش آتش زدند

اجر نشر دانش او شعله ی آذر نبود

اجر و پاداش رسول و عترت مظلوم او

در دل شب حمله بر باب اله اکبر نبود

نیمه شب کز خانه می بردند صاحب خانه را

بر روی دوشش عبا عمامه اش بر سر نبود

از برای بردن مولا کس از ابن ربیع

سنگدل تر، بی حیاتر، بلکه ظالم تر نبود

او پیاده می دوید و این به اسب خود سوار

گوئیا در سینه ی تنگش نفس دیگر نبود

دیدن بابا در آن حالت پسر را می کشد

خوب شد همراه بابا موسی جعفر نبود

در شهر مدینه غوغاست خون بر دل آل طاهاست
در مرگ امام صادق از گریه قیامت برپاست
شمع ولایت گشته خاموش
موسی ابن جعفر شد سیه پوش
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت

قلبش شده پاره پاره خیزد ز دلش شراره
گرید ز غمش مفضّل بر سینه زند زُراره
یاران به دنبال جنازه
داغ همه گردیده تازه
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت

افتاده خزان بر باغش بنشسته به دلها داغش
جاری شده اشک زهرا سلام الله علیها بر تربت بی چراغش
اندوه و اشک و آه و صبرش
بالله بود پیدا ز قبرش
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت

کی دیده که صاحبخانه دنبال عدو شبانه
با پا و سر برهنه بیرون رود از کاشانه
از خانه با پای پیاده
بر قصر قاتل رو نهاده
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت
یا فاطمه سلام  الله علیها سرت سلامت

لبریز درد ماتمم سر رفته از چشا غمم

در شب تلخ داغ شقایق، شب عروج حضرت صادق

مدینه شهر غربتِ، کوچه هاشم مصیبتِ

آتیش کشیدن به آشیونم، شبونه ریختن میون خونم

میون کوچه های غم، ذکر علی رو لبتِ

حضرت زهرای بتول فدایی مکتبتِ

الهی که بمیرم، شنیدم دستاتُ بستن

نمازت با کینه میون خونت شکستن

غریبه نیستن آقا قاتلای مادر هستن

آقام آقام آقام امام صادق

میخوام که زائرت بشم، مرغ مهاجرت بشم

پر بگیرم تا کنار قبرت، فدات بشم با این همه صبرت

روح مناجات منی قبله ی حاجات همه

هرکی میاد کنار تو ذکرش میشه یا فاطمه

چقدر دلم داره با تو حس رهایی

فقه تو باعث شد تا بشیم کرببلایی

کربلا و مدینه دیگه بسه جدایی

آقام آقام آقام امام صادق